حسنی، س.ح. و موسوی، ه. (1397). حکمت عملی به مثابه فلسفه علوم انسانی. روش‌شناسی علوم انسانی، 24(97)، 57 ـ 73.
رودگر، م.ج. (1390). انقلاب اسلامی و عرفان با رویکردی به آرای امام خمینی. مطالعات انقلاب اسلامی، 8(27)، 45 ـ 68.
شیعه‌علی، ع. و زارع، و. (1396). بررسی نظریه تفکیک قوا در جمهوری اسلامی ایران با نگاهی به رابطه ولایت‌فقیه با تفکیک قوا. دانش حقوق عمومی، 6(18)، 111 ـ 135.
فراتی، ع. (1383). تعامل عرفان و سیاست در اندیشه امام خمینی. پژوهشنامه متین، (22)، 91 ـ 108.
فیرحی، د. (1390). استعاره‌های دولت در فقه سیاسی معاصر شیعه. سیاست، 41(3)، 205 ـ 226.
کدخدایی، ع. و جواهری‌تهرانی، م. (1391). تفکیک قوا؛ رؤیای تقدیس‌شده. حکومت اسلامی، 17(1)، پیاپی 63، 99 ـ 122.
کدخدایی، ع. و طحان‌نظیف، ه. (1395). ساختار و ماهیت حکومت از منظر غایت و وسیله در پرتو نظریه اعتباریات. مطالعات حقوق عمومی، 46(1)، 19 ـ 39.
کربونیه، ژ. و آندره، م. (1381). مفهوم ساختار در حقوق خصوصی و عمومی. مترجم و محقق: ن.ع. منصوریان. الهیات و حقوق (آموزه‌های حقوقی)، 2(2)، پیاپی 6، 183 ـ 193.
موسی‌زاده، ا. (1396). شکل، ساختار و تشکیلات حکومت اسلامی در رسائل دینی ۱۳۴۲ ـ ۱۳۵۷. سیاست، 47(2)، 529 ـ 546.
میرموسوی، س.ع. (1384). مصلحت همگانی و حکومت دینی.
فرهنگ اندیشه، (13)، 36 ـ 66.
)