A reflection on the term “religious-political man” for President

Authors

1 Assistant Professor, Imam Sadiq University

2 Public Law Master, Imam Sadiq University

Abstract

The position of the president certainly  is one of the most serious and effective role in the Islamic Republic of Iran and The incumbency of this post needs several capabilities and characteristics. Hence the constitutional legislator to reflect the importance of the position and its responsibilities, in the Article 115 has spoken about the necessity of president in being a religious-political man.
The representatives of the Experts Majlis  believed that the president is either directly exercise Velayat (to rule) or  apply the executive authority on behalf of the supreme leader(Vali-e-Faghih).
So in any case, such a person should, according to the principle of meritocracy, have the same incumbency terms to the Vali-e-Faghih and other supreme officials in Islamic government or some terms close to them.
The Islamic jurisprudence texts consider the three conditions (Fighahat and the ability to extract rulings), the ability to analyze the quotidian political  matters about the internal and international societies and not to deviate intentionally from religious orders (Justice). This article using descriptive-analytical method and through explain the phrase “Religious and political man” states that,  as much as the position is higher in Islamic society, Compliance with these terms will be more necessary. About the presidency all of this conditions gathered by the term “Religious and political  man”.

Keywords


الف) فارسی و عربی

قرآن کریم.
نهج‌البلاغه.
اداره‌‌ی کل امور فرهنگی و روابط عمومی مجلس شورای اسلامی(1364)، صورت مشروح مذاکرات مجلس بررسی نهایی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، تهران: اداره‌‌ی کل امور فرهنگی و روابط عمومی مجلس شورای اسلامی. 
ارشدی، علی­یار (1382)، حقوق اساسی و شرح و نقد قانون اساسی، تهران: سرمدی.
جمشیدی، محمدحسین (1378)، ویژگی‌های حکومت مطلوب از منظر امام خمینی(ره)، حکومت اسلامی، ش 14، ص 171-205.
الجبلی­العاملی، زین­الدین (شهیدثانی)(1389ق)، الروضة البهیه فی شرح اللمعة الدمشقیه، الجزء الاول، قم: منشورات مکتبه الداوری، الطبعه الثانیه.
جوادی آملی، عبدالله (1389)، ولایت فقیه، ولایت فقاهت و عدالت، قم: اسراء، چ چهاردهم.
حرانی، حسن‌بن علی بن شعبه (1404ق)، تحف‌العقول، قم: جامعه‌ی ‌مدرسین.
خمینی، روح‌الله (1379)، صحیفه‌ی امام، تهران: مؤسسه‌ی تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره)، ج 11.
خمینی، روح‌الله (1382ق)، تهذیب‌الاصول، قم: اسماعیلیان.
خمینی، روح‌الله (1389) حکومت اسلامی و ولایت فقیه در اندیشه‌ی امام خمینی(ره)، تهران: مؤسسه‌ی تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره).
خمینی، روح­الله (1374)، شئون و اختیارات ولی فقیه (ترجمه‌ی مبحث ولایت فقیه از کتاب البیع)، ترجمه‌ی جعفر کیوانی و مرتضی شفیعی شکیب، تهران: کنگره.
سبحانی، جعفر (1370)، مبانی حکومت اسلامی، قم: مؤسسه‌ی علمی و فرهنگی سیدالشهداء.
شیخ‌الاسلامی، سید محسن (1378)، «حکومت اسلامی و رهبری آن از نظر امام خمینی(ره)»، حکومت اسلامی، ش 12، ص 24-44.
طباطبایی، محمدحسین (بی‌تا)، معنویت تشیع، قم: تشیع.
علی‌احمدی، حسین (1376)، مقایسه‌ی میان ادله، شرائط، وظایف و حقوق رهبری و مرجعیت، تهران: برهمند.
عجاج کرمی، احمد (1427ق)، الادارة فی عصر الرسول، قاهره: دارالاسلام.
عمید زنجانی، عباسعلی (1385)، حقوق اساسی ایران،‌ تهران: مؤسسه‌ی انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.
کلینی، محمدبن یعقوب بن اسحاق (1429ق)، کافی، قم: دارالحدیث.
لطفی، ‌اسدالله (1391)،­­ حقوق اساسی و ساختار نظام جمهوری اسلامی ایران، تهران: جاودانه.
ممدوحی کرمانشاهی، حسن (1385)، حکمت حکومت فقیه، قم: مؤسسه‌ی بوستان کتاب.
موسوی خلخالی، سید مهدی (1380)، حاکمیت در اسلام یا ولایت فقیه، قم: دفتر انتشارات اسلامی.
مهرپور، حسین (1387)، مختصر حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران، تهران: دادگستر.
نصیری، علی (1391)، عدالت در اسلام (معناشناسی و جایگاه عدالت در آموزه‌های دینی) تهران: پژوهشکده‌ی‌ مطالعات فرهنگی و دینی.
نیشابوری، ابوالحسن بن حجاج (بی‌تا)، صحیح مسلم، بیروت: دارالفکر.
نیشابوری، محمدبن احمد بن فتال (1375)، روضة‌الواعظین و بصیرة‌المتعظین، قم: رضی.
هاشمی، سید محمد (1386) حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران، تهران: میزان، ج دوم.
یزدی، سید محمدکاظم (1409ق)، عروة‌الوثقی، بیروت: مؤسسه‌ی الاعلمی للمطبوعات.