The Position of the Rule of "Nabz" within the Jurisprudence of the International Relations and Foreign Policy of the Islamic State

Document Type : Original Article

Authors

1 Ph. D Student of Public Law, Imam Sadeq University, Tehran, Iran

2 Associate Professor, Faculty of Islamic Studies and Theology, Imam Sadegh (AS) University, Tehran, Iran

Abstract

Due to the expansion of the international relations among countries, the Islamic States nowadays are forced to communicate and interact with the Islamic and non-Islamic states. Among the important and challenging issues is the explanation of the limits and the degree to which the Islamic State adheres to the international treaties in accordance with the jurisprudence of the international relations. Chapter 10 of the Constitution of the Islamic Republic of Iran, inferred from the Islamic jurisprudence and Sharia, emphasizes on the regulation of the country's foreign policy based on the Islamic standards and upon the rejection of all forms of domination, both the exertion of it and submission to it, and the maintenance of comprehensive independence and non-commitment to hegemonic powers and peaceful co-operation with non-belligerent states. In this line, the Islamic State may conclude agreements to protect the country's interests and to maintain active relations with other states, both Muslim and non-Muslim. The adherence and the principle of fidelity to the covenant are obligatory, even versus non-Muslim states, as long as they are bound by the treaty. However, by using the verse 58 of Surah Anfal, the jurists have cited the rule of Nabz during different eras, according to which as soon as they see the signs and evidences of betrayal by the infidels in a definite way and in cases where the other party commits conspiracies, the leader of the Islamic State may declare the treaty null and void. Implementing the Rule of Nabz provided with the conditions is binding based on the Book and Sunnah, Shiite and Sunni consensus, and the rational implication. In the present study, using a descriptive and analytical method, the position of the jurisprudential rule of "Nabz" in the jurisprudence of the international relations has been described and analyzed.

Keywords

References

  1. الف: فارسی

    1. اسکندری، محمدحسین (1379)، قاعده مقابله به مثل در حقوق بین‌الملل از دید اسلام، قم: دفتر انتشارات اسلامی حوزه علمیه قم، چ اول.
    2. جمعی از محققان در پژوهشگاه تحقیقات اسلامی (1428ق)،  جهاد در آینه قرآن آیات‌الاحکام، قم: زمزم هدایت، چ اول، ج1.
    3. حسینی جرجانی، سید امیر ابوالفتح (1404ق)، آیات‌الاحکام، تهران: نوید، چ اول ج2.
    4. خمینی، سید روح‌الله (1386)، صحیفه نور، تهران: سازمان مدارک فرهنگ انقلاب اسلامی.
    5. دهخدا، ‌کبر (1377)، لغت‌نامه، تهران: انتشارات دانشگاه تهران، چ اول.
    6. سبحانی، جعفر (1362)، مبانی حکومت اسلامی، قم: توحید، چ اول، ج2.
    7. شریعتی، ‌لله (1387)، قواعد فقه سیاسی، قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، چ اول.
    8. علوی، سید محمود (1389)، مبانی فقهی روابط بین‌الملل، تهران: امیرکبیر، چ هشتم.
    9. عمید زنجانی، عباسعلی (1368)، فقه سیاسی، تهران: امیرکبیر، چ دوم، ج3.

    10. قرائتی، محسن (1383)، تفسیر نور، تهران: مرکز فرهنگی درس‌هایی از قرآن، چ یازدهم.

    11. قرشی، سید علی‌اکبر (1412ق)، قاموس قرآن، تهران: دارالکتب الاسلامیه، چ ششم.

    12. محقق داماد، سید مصطفی (1393)، حقوق بین‌الملل: رهیافتی اسلامی، تهران: مرکز نشر علوم اسلامی.

    13. محمدی خراسانی، علی (بی‌تا)، شرح اصول استنباط، ج1، قم: دارالفکر، چ سوم

    14. مظفر، محمدرضا (1384)، اصول فقه، ترجمه محسن غرویان، قم: دارالفکر، چ چهارم، ج1.

    15. معین، محمد (1393)، فرهنگ فارسی، تهران: امیرکبیر، چ بیست‌وهفتم.

    16. مکارم شیرازی، ناصر (1374)، تفسیر نمونه، تهران: دارالکتب الاسلامیه، چ اول.

    17. مکارم شیرازی، ناصر (1390)، پیام امام امیرالمؤمنین (ع)، قم: انتشارات امام علی بن ابی طالب (ع)، ج 14.

    18. ضیائی بیگدلی، محمدرضا (1375)، اسلام و حقوق بین‌الملل، تهران: کتابخانه گنج دانش.

     

    ب: عربی

    1. ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید بن هبه الله (1404ق)، شرح نهج‌البلاغه لابن ابی الحدید، قم: مکتبه آیه‌الله المرعشی النجفی، چ اول.
    2. ابن‌منظور، محمد بن مکرم (1414ق)، لسان العرب، بیروت: دار الفکر للطباعة و النشر و التوزیع- دار صادر، چ سوم، ج3.
    3. ابوجیب، سعدی (1408ق)، القاموس الفقهی لغه و اصطلاحا، دمشق: دارالفکر، چ دوم.
    4. بحرانی، سید هاشم (1374)، البرهان فی تفسیر القرآن، قم: مؤسسه بعثه‏، چ اول، ج2.
    5. بلاذری، أحمد بن یحیى بن جابر بن داود البَلَاذُری (1956)، فتوح البلدان، باتحقیق صلاح‌الدین، قاهرة: المنجدف، ج 1.
    6. بهائی، محمد بن حسین (1423ق)، زبدة الاصول، قم: مرصاد.
    7. حسینی روحانی قمی، سید صادق (1412ق)، فقه الصادق (ع)، قم: دارالکتاب مدرسه امام صادق (ع)، چ اول.
    8. حکیم، محمدتقی بن محمدسعید (1418ق)، الاصول العامه فی الفقه المقارن، قم: مجمع جهانی اهل بیت (ع)، چ دوم.
    9. خوئی، ابوالقاسم (1422ق)، مصباح الاصول، قم: موسسه احیاء آثار الامام الخوئی‏، چ اول، ج2.

    10. راغب اصفهانی، حسین بن محمد (1412ق)، المفردات فی غریب‌القرآن، دمشق بیروت: دارالعلم الدارالشامیه، چ اول.

    11. راوندی، قطب‌الدین سعید بن هبه‌الله (1405ق)، فقه القرآن، قم: مکتبه آیه‌الله المرعشی النجفی، چ دوم، ج1.

    12. الزحیلی، وهبه (1405ق)، الفقه الاسلامی و ادلته، الجزء السادس الفقه العام، دمشق: دارالفکر، الطبعه الثانیه.

    1. الزحیلی، وهبه (1419ق)، آثار الحرب فی‌الفقه‌الاسلامی دراسته مقارنه، دمشق: درالفکر، الطبعه الثالثه.
    2. سید بن طاووس، علی بن موسی (1400ق)، الطرائف فی معرفه مذاهب الطوائف، قم: خیام، چ اول.

    15. صاحب جواهر، محمدحسن نجفی (1404ق)، جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام، بیروت: دار احیاء التراث العربی، چ هفتم، ج21.

    16. صدر، سید محمدباقر (1379)، المعالم الجدیده للاصول (طبع جدید)، قم: کنگره شهید صدر، چ دوم.

    17. صدر، سید محمدباقر (1430ق)، دروس فی علم‌الاصول، قم: دارالعلم، چ پنجم، ج1.

    18. طباطبایی، علامه سید محمدحسین (1374)، المیزان فی تفسیرالقرآن، ترجمه سید محمدباقر موسوی همدانی، قم: دفتر انتشارات اسلامی، چ پنجم، ج9.

    19. طبرسی، فضل بن حسن (1372)، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران: ناصرخسرو، چ سوم.

    20. طوسی، ابوجعفر محمد بن حسین (1387ق)، المبسوط فی فقه الامیه، تهران: المکتبه المرتضویه لاحیاء الآثار الجعفریه، چ سوم.

    21. طوسی، محمد بن حسن (1419ق)، العدة فی الاصول، قم: علاقبندیان.

    1. العروسی الحویزی، عبد علی بن جمعه (1415ق)، تفسیر نورالثقلین، قم: اسماعیلیان، چ چهارم، ج2.

    23. علامه حلی، حسن بن یوسف بن مطهر (1413ق)، قواعدالاحکام فی معرفه الحلال و الحرام، قم: دفتر انتشارات اسلامی، چ اول، ج1.

    24. ---------------------------- (1414ق)، تذکره الفقها (ط-الحدیثه)، قم: مؤسسه آل‌البیت (ع)، چ اول، ج9.

    25. فاضل مقداد حلی، مقداد بن عبدالله سیوری (1425ق)، کنزالعرفان فی فقه القرآن، قم: مرتضوی، چ اول، ج1.

    26. قمی، علی بن ابراهیم (1404ق)، تفسیر قمی، قم: دارالکتاب، چ سوم، ج1.

    27. قمی مشهدی، محمد بن محمدرضا (1368)، تفسیر کنزالدقائق و بحرالغرائب، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چ اول، ج5.

    28. حسینی‌خامنه‌ای، سیدعلی (1376)، «سلسلة بحوث: فقه الحکم الإسلامی المهادنة»‌، مجله فقه اهل البیت (ع)، قم: مؤسسه دائرة المعارف فقه اسلامى بر مذهب اهل بیت (ع)، سال سوم، پاییز و زمستان 1376، صص 3- 120.

    29. حسینی‌خامنه‌ای، سیدعلی (1418ق)، المهادنه، قم: مؤسسه دایره‌المعارف فقه اسلامی بر مذهب اهل بیت (ع)، چ اول.

    30. مکارم شیرازی، ناصر (1428ق)، انوارالاصول، قم: مدرسه الامام علی بن ابی طالب (ع)، چ دوم، ج3.

    31. منتظری، حسینعلی (1380)، نظام الحکم فی الاسلام، قم: سرایی، چ اول.

    32. -------------- (1409ق)، الداراست فی ولایه الفقیه و فقه الدوله الاسلامیه، قم: تفکر، چ دوم، ج2.

    33. هاشمی خویی، میرزا حبیب‌الله (1400ق)، منهاج البراعه فی شرح نهج‌البلاغه، تهران: مکتبه الاسلامیه، چ چهارم، ج4.

    34. یزدی، محمد (1415ق)، فقه القرآن، قم: مؤسسه اسماعیلیان، چ اول.

Public Law Knowledge Quarterly
Volume 9, Issue 28 - Serial Number 28
September 2020
Pages 115-136

Files

History

  • Receive Date: 18 January 2020
  • Revise Date: 24 September 2019
  • Accept Date: 31 May 2020

Share

How to cite

Statistics