انصاری، ب. (۱۳۸۶). «مفهوم، مبانی و لوازم آزادی اطلاعات». مفید، ۱۳ (۶۱)، ۵۱-۷۶.
انگ، س. (۱۳۹۰). تورم قانون‌گذاری و کیفیت قانون. تهران: مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی.
بوذرجمهری، ح (۱۳۹۷). «شفاف کردن شفافیت». هگمتانه، ۳(۱۸)، ۱۷-۵۳.
بوذرجمهری، ح. و ثنایی، م. (۱۳۹۴). «بررسی اقدامات راهبردی به منظور ارتقای نظام سلامت. مبتنی بر شفافیت». نخستین کنفرانس مدیریت دولتی ایران.
بوذرجمهری، ح. و هرندی، ی. (۱۳۹۵). «شفافیت و تغییر پارادایم در مبارزه با فساد». اولین کنگرة ملی عملیاتی کردن اقتصاد اسلامی در اقتصاد ایران.
پدرام، س. و رحمانی‌زادة دهکردی، ح. (۱۳۸۱). «شفاف‌سازی و پاسخگویی در نهادهای رسمی». مجلس و راهبرد، ۱(۳۶)، ۲۵-۵۷.
پروین، خ. و سیفی،م. (۱۴۰۰). حقوق اساسی تطبیقی. تهران: دانشگاه تهران.
دهخدا، ع. (۱۳۷۷). لغت‌نامه. تهران: دانشگاه تهران.
زارعی، م. (1384). مطالعة تطبیقی مجالس قانون‌گذاری. تهران: مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی.
ضمیری، ع. و نصیری، ح. (۱۳۸۹). «حکمرانی خوب و نقش شفافیت در تحقق آن». تحقیقات راهبردی مجمع تشخیص مصلحت نظام، ۵(۵۲)، ۱۷۳-۲۲۴.
طاهری، م. و ارسطا، م. و ملک‌افضلی، م. (۱۳۹۸). «مبانی و آثار اصل شفافیت از منظر اندیشة سیاسی اسلام». سیاست متعالیه، ۷(۲۴)، ۸۱-۱۰۰.
قاضی، ا. (۱۳۷۵). حقوق اساسی و نهادهای سیاسی. تهران: دانشگاه تهران.
کمالی، ی. (۱۳۹۲). «تأثیر شفافیت اقتصادی در پیشگیری و مبارزه با فساد اقتصادی». مرکز مطالعات و پژوهش‌های سلامت اداری، ۲۴(۴۹)، ۱۱۴-۱۵۴.
کاتوزیان، ن. (۱۳۸۹). مقدمة علم حقوق و مطالعه در نظام حقوقی ایران. تهران: شرکت سهامی انتشار.
کوثری، م. (1390). روش مقایسه‌ای در رهیافت و روش در علوم سیاسی. تهران: سمت.
هاشمی، م. (۱۳۸۹). حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران. تهران: میزان.
قوانین
قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران.
قانون بنیادین جمهوری فدرال آلمان.
آیین‌نامة داخلی مجلس شورای اسلامی ایران.
)