3
استادیار گروه علوم سیاسی دانشگاه یاسوج، یاسوج، ایران
10.22034/qjplk.2022.1446.1364
چکیده
یکی از مسائل پیرامون نظریه ولایت فقیه تحلیلِ جریانِ تسری مشروعیت شرعی و توجیه شرعی حکمرانی قوای سهگانه و ارکان حکومت بود. بر اساس ادله نقلی و عقلی و نیز منشورات کلامی و فقهی، مشروعیت شرعی حاکمیت چندان دور از ذهن نیست. زیرا حاکمیت بالاطلاق و الاصاله حق خالق و مالک و رب هستی است و بر این پایه حاکمیت باید مأذون از او باشد و به اراده او در امور تصرف شود. مأخوذ از این مبانی، به لحاظ ثبوتی و مطابق مبانی فقهیـ کلامی، قانونگذار اساسی باید قائل به مشروعیت یکپارچه شود. اما آنچه مهم است بعد اثباتی و استدلالی این رویه است. بر این مبنا، مسئله اساسی این نوشتار این است که توجیه حق حاکمیت و حکمرانی شرعی قوای سهگانه به طور کلی در نظام ولایی از ولی به دیگر ارکان چگونه تحلیل و توصیف میشود؟ به تعبیر دیگر آیا متوقف بر طریق و روش خاصی است یا از شئون و اختیارات حاکم مشروع است و میتواند به انحا و اقتضائات گوناگون روشی را برگزیند؟ رهیافت پژوهش: در این تحقیق علمیـ کاربردی، با بهرهگیری از منابع کتابخانهای، نظریة مشروعیت یکپارچه با استناد به ادلة فقهی و نظرات فقها توصیف و تحلیل شده و سپس با بررسی برخی انگارههای متصور (نهاد نصب، تنفیذ و اذن شرعی، وکالت، ولایت، و ...) در جهت تسری مشروعیت به قوای حاکمیتی، از باب تطبیق و به اجمال و تفکیک، توجیه شرعی قوای حاکمیتی نظام جمهوری اسلامی ایران بررسی شده است
غریب پور, منصور, جوکار, سید مهدی, شریعتی, مجتبی. (1402). تحلیل فقهیـ حقوقی جریان حکمرانی شرعی در حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران. فصلنامه دانش حقوق عمومی, 12(40), 61-86. doi: 10.22034/qjplk.2022.1446.1364
MLA
منصور غریب پور; سید مهدی جوکار; مجتبی شریعتی. "تحلیل فقهیـ حقوقی جریان حکمرانی شرعی در حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران". فصلنامه دانش حقوق عمومی, 12, 40, 1402, 61-86. doi: 10.22034/qjplk.2022.1446.1364
HARVARD
غریب پور, منصور, جوکار, سید مهدی, شریعتی, مجتبی. (1402). 'تحلیل فقهیـ حقوقی جریان حکمرانی شرعی در حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران', فصلنامه دانش حقوق عمومی, 12(40), pp. 61-86. doi: 10.22034/qjplk.2022.1446.1364
VANCOUVER
غریب پور, منصور, جوکار, سید مهدی, شریعتی, مجتبی. تحلیل فقهیـ حقوقی جریان حکمرانی شرعی در حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران. فصلنامه دانش حقوق عمومی, 1402; 12(40): 61-86. doi: 10.22034/qjplk.2022.1446.1364